منوی مدیریت محصول

اكبر عبدی   پس از دريافت مدرك ديپلم از سال 1358 با نمايش‌های آماتوری فعاليت هنری‌اش را آغاز كرد و سپس در سال 1362 به تلويزيون رفت و در مجموعه «محله بروبيا» (داريوش مؤدبيان، 1363) و «بازم مدرسه‌ام دير شد» (1365) خود را به عنوان بازيگری مستعد خلاق شناساند. او با «جنجال بزرگ» (1363) خود را به عنوان بازيگر نقش‌های كميك شناساند. جنجال بزرگ شش سال پس از توليد به نمايش عمومی درآمد و عبدی در آن فاصله در فيلم‌های «مردی كه موش شد» (احمد بخشی، 1364)، «اجاره‌نشين‌ها» (داريوش مهرجويی، 1365)، «گراند سينما» (حسن هدايت، 1376) و «ای ايران» (ناصر تقوايي، 1368) بازی كرد، كه نقش او در همه اين فيلم‌ها كمدی بود. عبدی در «اجاره‌نشين‌ها»، «ای ايران»، «مادر» (علی حاتمي، 1368)، «دلشدگان» (علی حاتمي، 1370) و «هنرپيشه» (محسن مخملباف، 1371) قابليت‌های خود در ايفای نقش‌های متنوع كمدی اثبات كرد. تنوع نقش‌های او در اين فيلم‌ها نشان از بازيگری دارد كه اگر به درستی هدايت شود نام ماندگاری از خود در تاريخ بازيگری سينمای ايران باقی می‌گذارد؛ بازيگری كه آن قدر استعداد و توانايی  دارد كه، به رغم فيزيك و توالی نقش‌های ثابت، كمتر به تكرار خود بپردازد. همين قابليت موجب شد كه عبدی در «سفر جادويی» (ابوالحسن داودی، 1369) هم نقش كودكی خود را ايفا كند و هم نقش ميانسالی‌اش را، يا در «آدم برفی» (داود ميرباقري، 1373) در دو نقش مردانه و زنانه توانايي‌هايش را نشان بدهد. به رغم اين‌ها، اكبر عبدي نخواست يا فرصتي به دست نياورد تا با به مرور و ارزيابی انتقادی كارنامه بازيگری خود بپردازد. خود او هيچ گاه تن به گفت و گوی مطبوعاتی نداد. تا احيانا انتقادهای دوست دارانش را بشنود يا شكوه و شكايت‌های خود را از اوضاع جاري سينما واگويد. بازی در فيلم‌های «سيرك بزرگ» (اكبر خواجويی، 1370)، «آرزوی بزرگ» (خسرو شجاعی، 1373)، «مرد آفتابی» (همايون اسعديان، 1374)، «آقای شانس» (رحمان رضایی، 1375)، «بدل كاران» (مهدی صباغ‌زاده 1376)، «عشق گمشده» (سعيد اسدي، 1376) و «تارزن و تارزان» (علي عبدالعلي زاده، 1380) شماری از فيلم‌هايی هستند كه اعتبار اكبر عبدی را مخدوش كردند. با وجود اين عبدی نتوانست در پاره‌ای صحنه‌های همين فيلم‌ها، كماكان استعداد و خلاقيت‌های خود را بروز دهد.